Vandaag verscheen dit artikel in het Algemeen Dagblad, juist deze aantijgingen richting, onder andere, gids Feliciano Gonzalez geven voor Jürgen en mij de urgentie van Verloren in de jungle weer.

Ik neem jullie even mee naar december 2020, toen het bericht kwam dat mensen in Panama met de dood werden bedreigd. Er verschenen filmpjes op YouTube waarin uitvoerig uit de doeken werd gedaan hoe bijvoorbeeld foto’s van Lisannes camera gemanipuleerd zouden zijn door een (andere) gids, of dat Gonzalez meer op zijn geweten heeft. We hebben de juridische afdeling van YouTube ingelicht, per seconde aangegeven wat waar gezegd werd, en met de Nederlandse politie gesproken. YouTube weigert de aantijgingen, die inmiddels zijn weg hebben gevonden naar fora in binnen- en buitenland, van hun kanaal te halen (op één filmpje na dat wel werd verwijderd) en de Nederlandse politie kon niet veel doen omdat de bedreigde personen in Panama wonen.

Wie Verloren in de jungle gelezen heeft weet dat wij in het boek onze zoektocht beschrijven. Als je delen door een vertaalmachine haalt ontstaat er een ander beeld dan wanneer je het totale boek leest, immers, juist in het eerste deel beschrijven wij wat er allemaal op internet en in kranten wordt gezegd en gesuggereerd, en komt Gonzalez´ naam, net zoals een paar andere namen, veelvuldig voor.

We schreven het al in ons boek: “The internet is an alien life form”, een quote van David Bowie. Vroeger ging een krant naar de buren en dan naar de kattenbak. Wilde je een artikel nogmaals lezen, dan moest je naar de bibliotheek. Fora waarop mensen misdaden bespreken en met vingers wijzen, waren er nog niet.
In 2022 blijft ieder artikel, ieder woord, iedere aantijging, tot in de eeuwigheid op het net staan en hoe vaker mensen lezen dat, zoals in dit geval, een gids niet te vertrouwen is, hoe meer het postvat.

Er zijn vijf andere boeken geschreven over deze verdwijning. Een van die boeken heeft de titel 666 meegekregen, dit behoeft verder geen commentaar. Een ander boek verscheen rond de afgelopen jaarwisseling bij een Franse uitgeverij. Hierin beschrijft de auteur een periode die ze bij Gonzalez als toerist zou hebben doorgebracht en noemt hem een (serie)moordenaar, valt op veel fora te lezen. Een verschrikkelijke aantijging die heel veel teweeg heeft gebracht. Zelf sprak ik de auteur eind 2019 via Zoom, toen gaf ze al aan een boek te willen schrijven over haar ervaringen. Veel bewijs had ze niet, verder dan “hij tilde me op” kwam ze niet.
Ik ben voor vrijheid van meningsuiting en vind dat die vrijheid ver mag gaan, maar strafrechtelijke vergrijpen als moord aan iemand toedichten, dat is voor mij uit den boze. Zoiets mag alleen als je bij de politie hebt aangeklopt én een rechter jouw gelijk heeft vastgesteld.

Terug naar deze man die zijn leven in 2014 zag kantelen om de simpele reden dat hij hulp bood bij het zoeken naar twee vermiste jonge vrouwen. Hij is helaas niet de enige. In de Netflix documentaire The Vanishing at the Cecil Hotel wordt een Mexicaanse zanger die zich Morbid noemt op fora aangewezen als dé moordenaar van de 21-jarige Elisa Lam, het heeft hem zijn carrière gekost. Voor Verloren in de jungle sprak ik Morbid via Messenger, omdat wij in deze zaak hetzelfde zagen gebeuren – vingers die naar onschuldige mensen gewezen worden.

Met documentaires als The Vanishing at the Cecil Hotel overtuig je nooit alle “web sleuths” (oftewel: internetdetectives) van hun ongelijk. Iemand die destijds nauw betrokken was bij de zaak van Kris en Lisanne zei ooit tegen me: al overtuig je maar vijf procent, dan is het al winst.

Jürgen en ik hebben Gonzalez aangeboden zijn verhaal in ons boek op te nemen, of apart uit te laten geven. We hebben hierover al contact met onze uitgever. Omdat wij vinden dat dit verhaal verteld moet worden in een poging die vijf procent winst, of liefst honderd procent, te halen.